Gözleri değmedi,
Elleri değmedi,
Hiç kimsenin satırlarıma.
Kalbi değmedi kalbimde yatan Aşka,
Yüz bin güzelin memeleri kadar para etmedi,
Şu dünyada duygularım ve renklerim,
İlgi görmedi ne şiirlerim, ne de sözlerim.
Yazarken bile özgür değildim,
Gestapo stili sesler kulaklarımda,
Nokta, nokta ,nokta,
Virgül, noktalı virgül, iki nokta,
Üç nokta, soru, ünlem, tırnak,
Ayraç ve kesme işaretlerinin bile dayatılmış aidiyetleri vardı.
Bunları siz insanlar icatladınız, dayattınız.
Sonra ego tatmini mekteplinin alaylıyı ezdiği gibi
Bilmişliğin çirkefliğinde her yazanı aşağıladınız,
Yerin dibine batsın zihninizde ki sınıflarınız.
Oysa sadece harflerin akan bir enerjisi vardı,
Siz onlarında enerjisini kestiniz noktaladınız,
Gönül bahçelerinde duygular şelalesi talan oldu.
Canınızın istediğini ayırdınız bitiştirdiniz,
Nokta ile virgülün nerede olduğunun derdiyle
Anlamanız gereken manaya hiçbir zaman eremediniz,
Duyamadınız birbirinizin kalbindeki sesini.
Merhabaların ve selamlığın desteğiydi,
Her seçip şakşakladığınız.
Tıpkı birbirini körelten kolonileşmiş şiir kentleri gibiydiniz.
Zaten kalplerinizin enkazında gözlerini kaybetmiş,
Yuvasına dönememiş kör bir sürgün gibiydim.
Varsın artık gözlerim açık gideyim.
Gün olacak geri dönemeyeceğim nasılsa,
Biliyorum ki artık,
Yokmuşum gibi davranan herkesin gözüne, semadan değecek gözlerim,
Gün olurda geriye dönemezsem,
Şu diyarda kendimi hani hiç kimseye anlatamadım ya,
Küskün kirpiklerin ardından
Zemheri ayazında içine döküle döküle,
Kalbini tut da söke söke,
Hangi göğün altındaysam ara bul da
Sen anlat beni bana.

Cansel Işık/Manyakaşkıngelini