sadece söz söylemek gelir elimden
elimde tutamam dizginlerini
dörtnala koşmak ister atlar
alabildiğine özgür
memleket yollarında


isterim ki bir çiçek de benim elimden açsın
toprağı,suyu benden
tomalar karşılamasın
bir araya gelince üç kişi
özgürce haykırayım içimdekini


korkarlar içimizde koşuşan sözcüklerden
parklardan, kafelerden, salonlardan
yeni uçlar, sürgün çıkaracakken
tutuklanır düşünceler
gelmemişken daha
bir kitap haline
renkler


kimi sözcükler yetmez kimi karaları aklamaya
devrilirken ağaçlar
böcekler de devrilir
altında kalırlar
devasa gövdelerin


ve köprü kimler için yapılır
devire devire ağacı, toprağı
ve devirerek
ayak bağı insanları


gitgide küçültülür insan
küçültülür
küçültü
küçül


sözcükler kalır
boyun eğmeden kimseye

büyür
insan
insanlar


en büyük hazinedir söz
tarihe tanıklık eden





1. 12. 2013 / Nazik Gülünay