suyun yüzüne çıkan çöpler
içimi ayağa kaldırıyor
bayrağa kuruluyor barikatlar
bir muhalefet olarak daha da
yukarıya kalkıyor bayraklar
daha yukarıya daha yukarıya diyor
içimi ayaklandıran ses’ler
daha çoğal
daha çoğa’l
geçmişte kalsın
selâsı verilsin
dayatılanların!




yüreklendiriyor gençliğin sesi
önderlik ediyor seslere
okyanus oluyor Türkiye’m
silip süpürmek üzere çöpleri
geçiyor yollarımızdan
utanmıyor ar
yine çıkıyor suyun yüzüne
kirletmek üzere usumuzu
bulandırmak için suyu




dizlerinin üstüne çökmüş adam
Allah anar mı seni
sen çöplerin yanında çöp
suyun yüzünde pisliklerle
altetmeyi düşünmeden
akl’etmeden temizlemeyi
oturuyorsun pislik üstünde




altından çekilirken toprağın
köy köy!
kent kent!
ellerine bulaşmışken kan
sessiz dururken suyun yüzünde
görmezden gelirken
suya fırlatılan taşları




içim bulanıyor denizin yüzünü
kaplayan bulanıklık sisten
kustum kusacağım!
bunca yok sayılan
çöplüklerden!





14. 11. 2012 / Nazik Gülünay