Sade gecede değil gündüzleri de çok karanlık var
Gökkuşağının renklerinden bütün gündüzleri çıkar.
Yedi yaşında bir çocuktum ben ilk umudu kaybettiğimde
Sabrettim onbirimde Tanrı kalemi verdi elime.

Kor içinde ateş büyüttüm, babam için bir yüktüm.
Küçük çocuktum annemin gözünde hep büyüktüm.
Yeni bir sayfa boşluk açtım, geçmişimden borçlu kaçtım
İçimde kaldı kustum attım, masaya kadehi vurup kalktım.

Yirmi senedir aynı melodi, kimseye elimi tut demedim
Üzüntü bedeni terk edene dek her adımımda terledim
Üç-beş evsiz anım vardı bir yer bulup yerleştirdim
Gücendiler mi? Özür dilerim. Dur gitme ! -Teşekkür ederim.

Geleceğimin olmaması bil geçmişimi kirli yapmaz
Ölüm verir gider kader bilirsin hayat düzenbaz
Ne sen, ne ben özel değiliz bize yalnızlık verildi
Kalbim teklemeden önce son sözünü senden etti.

Yaşanılıp da anlatılmış kini büyük sevgi hissi
Nakşolundu ruh bedenin esrarengiz esiriydi
Her bir kalbin terk edilişi, başka kalbe hükmedişi
Eski kalbin esiriyken yeni bir kalpte dirilişi.

Susma. Konuş, küfret bana gözlerime anlat derdini.
Gülümsemeyi öğrettiğin diğer yanımı aldığın gibi.
Hiç farkında değiliz hepimiz hayaletlerin esiriyiz
Zaman çare değil çoğumuz satırlarda gizliyiz.


Bahattin BERKDİNÇ