Bir ricam var.
Gözlerime müdahale etmeyin.

Mısralar yükü birikti yaşadıklarım.
İlk, duygularım henüz çocuk
Ailemi kucakladım
Ardından seni.

Gökyüzü ile hiç işim olmadı. Yahut yıldızlarla.
Sıkıştım kaldım kerahat vakitlerinde
Hissiyatlı ordumun kanlarıyla boyandı her saat
Ve son damla da düşünce uykumun kalanından
Uyandım.

İlk gördüğüm ter kokulu şiirlerdi.
Kabusları anlatır, ışıksız ve gündüze en yakın.
Bir savaşçı mıyım yoksa şair mi?
Yoksa savaşmaktan mı bunadı bileklerim
Bilinmez.

Hiç gündüze çıkmadan gündüzün seyrini okşadım
Saçların alınganlık etmesin
Ben hiç karanfil koklamadım.

Anlatacak çok sayfam var
Henüz yeni açılıp yarım bırakılmış
Küsen ve kırılmış...

Hep ortak bir çizgi aradım hayat ile aramda.
Buldum !
Buldum ama bilseydim çizginin ikimizin arasına giren
Geçitsiz bir canavar olduğunu
Onu oracıkta boğardım.

Bilmedim işte.
Ayıplamayın beni. Sızlanmıyorum.
Tasma vurabilirdim salyalar saçan korkaklığıma.
Yapmadım.
Uzun sokakları örttüm üzerime, kalabalık olmayan.
Eskimiş lambaları tek tek iğneledim ceketime.
Kalbimin beni yönetmesi zihnimden almıştı vizesini
Hazırdım artık.
Hangi çizgi hangi canavar olursa olsun
Hapsedecektim nefesini kendi içinde.
Rüzgarın sesinden bile
Şair Lordu diyeceklerdi. Sonra anladım;

Ben insan öldüremem.

Kalemim geldi aklıma.
Kırmalıydım, sonrada bileklerimi...
Sana hiç vurmadım alçaklığını, ortak bir nokta aradım
Ne yazık bana. Buldum.
Çizgisi de insan. Noktası da.

Ben insan öldüremem.

Katili olduğum bir zamanki yalnızlığım
Sanki güler gibi uzaktan, dirilmiş.
Selamı sen ile yollamış geç anladım.
Vefada kusur ettim yalnızlığım. Affet !

Sırtımı dayadığım taş, pamuk.
Sövdüğüm kader, gerçeğim.

Ben beni öldüremem.


Bahattin BERKDİNÇ