Kent bana soğuk.
Kent bana küs ...
Kent bana, her caddesinin ardından yeni bir çıkmaz sokağına açılan labirent ,
pimi çekilmiş patlamaya hazır bomba gibi,
Kent’in kalabalığında yüzüme tebessüm eden her insan ...
Biz’den sonra hiç gelmemiş bu kentte,
ne bir damla yağmur, ne aylar’dan Nisan ...
Çiçeklerinde kanat çırpmamış asla,
Günlük yaşamayı meziyet bilen kelebekler.
Kent bana kırgın .
Kent bana zindan ...
Kent bana, havasız ...
El ele dolaştığımız sokak araları,
şimdi sohbahar’a teslim bayrağını çeken iğde ağaçlarının,
kaldırımlarda dans eden yapraklarıyla dolu ,
her adım atışımda içim, içimi yemekte,
anılarımız film şeridi misali, göz perdelerimde gösterimde,
ahh burnumun ince sızısı,
ahh alnımın kara yazısı,
ahh kalbime açılmaz kırk kilit vuran,
Kentimin en güzel kara kızı ...
Saçları iğde kokan yâr’im, karanlığıma ışık saçan gözleri olan yâr’im,
Sen gideli bi hayli oldu ama;
gelmeyeceğinide bile bile,
bak ben geri döndüm ... Özlemim ...
Kent, buram buram yokluğun kokuyor,
Kent, ölümüme gebe,
Kent, saklambaç gibi, hadi bir kez çık,
ve beni kendine sobele ...
Yıkılmalıydı aslında aramıza örülen eğreti duvarlar,
faili meçhul ayrılıklar yazılmamalıydı, belleklerimize,
beyazımı işledim ilmek ilmek, aramıza bırakılan siyah’lara,
kalemime sıvadım, alnımdan kağıda damlayan her alın ter’imi,
vazgeçmedim davamdan, asla,
esaret görmemiş zihnime,
senden başkasının kelepçesini takmadım,
hâlâ bir nefes kadar ensemdesin,
geri dönsemde ait olduğum Kente,
ve sen vurmasan bile kıyılarıma,
ben adımlarken bile sokaklarını , seni ayaklarımla bile aldatmadım ...