Eğdi başını Zarife ve titredi soğuktan.
Sokulmadı kimseye üşüdü yalnızlıktan
Otuz yıl bu, dile kolay, hep zorlukla yaşamaktan
Anlamadı nasıl geçmiş hain yıllar acımadan.
Dudağında bir mırıltı, eller havaya açık
​​​​​Yoldaşını uğurluyor gözlerini ayırmadan
Böyle mi olur yaşlılık, hem bu kadar mı çabuk?
​​​​​Ağırlaşan bedeni kopamıyor bu tabuttan
Baktı ellerine Zarife, bir yel esti uzaklardan
​​​​​Sesler ki çınlayışı, azapları anımsatan
Enişte Bey ve Teyze Hanım;
​​​​​Yeter, dediler, bıktık!
Geldi senin zamanın
​​​​​Bunca emek, bunca çaba
Değer mi sana acaba?
​​​​​Hem gelin gelecek yarın
Sen ve paçavraların,
​​​​​Şimdi , derhal toparlanın!
Ah Zarife, vah Zarife!
​​​​​Yetimsin, öksüzsün diye,
Aldılar gül gibi elini,
​​​​​Tutturdular bir çengele.
Gösterdiler az uzaktan
​​​​​Düğün filan Hak getire!
Öldürdüler hep dayaktan,
​​​​​Verdiler bir kötürüme

Adam çirkin, adam sakat
​​​​​Kıvrık elli, eğik belli
Zarife’de yok kabahat
​​​​​İstikbali, baştan belli.
Tam otuz yıl dile kolay.
​​​​​Ha bir bebek, ha bu koca
İçi rahat, gözü nemli
​​​​​Hele de mezara koyunca
Akla düşer ilk dediği
​​​​​İçi titrer, göğsü yanar:
“Kız Zarife, işte kocan,
Korkma bakar, maaş sağlam
Kıvrılsa da bilekleri,
İki küçük çengel gibi…
Duramazsın sırıtmadan,​
​​​​​Ne gülüyon kız Zarife?
Gülmez mi hiç, gülemez mi?
​​​​​Bir kurtuluştur onunki
Korksa da rahattır artık.

“Dövemez ki, dövemez ki “

Şule TEK
​​​​​