dünya yalnız iyi yaşayan insanlar için mi düşündüm
sadece mutlu çocuklardan mı ibaret

her evi bir dünya kavonozuna koydum
her eve değişik insanlar yerleştirdim
hepsi farklıydı birbirinden
kimi işleri tıkırında, güzel yaşarken
kimi yitiriyordu hayat ipinin ucunu
dönüp duruyordu kavonozun içinde



çocuklar neresindeydi bu döngünün
en çok onlar etkileniyordu
bu kısır dolaşımda
başlarında yoksa onları yukarlara çıkartan
gülemezlerdi salıncaklarında ömrün
koynunda boğulurlardı sokakların
girdabında döndürür dururdu her titreşim
ilk deprem vururdu onları
ilk sıkılan kurşun isabet ederdi


oyuncakları olurlardı büyüklerin
onlar isterse büyürdü elleri, beyinleri
onlar isterse kalırlardı lal
tersinden atarlardı sonunda adımlarını
gülmeleri gerekirken ağlarlardı
bütün gök üstlerine binerdi
kaldıramazdı anne yüreği


taş olurlardı bir evin temelinde
ya da köşede duran bir çalı süpürge
öyle gerilerde kalırdı ki hayalleri
görmezlerdi bir filmde bile
düşleri çalınmış çocukluklarını
ararlardı gizi köşelerde
ya yutar savururdu toplum canavarları
ya da sarılırlardı kendilerine
k’açardı yediveren gülleri





7. 11. 2013 / Nazik Gülünay