süpürdüm yolumdan herkesi
sen de yıllar, ben diyeyim asırlar oldu

bir sorunun dibine indim
vaktiydi, gecenin demi
ben hesap bilmem lia
kaybettiklerimi çoktan unutmuştum
ki kaybettiğim de yoktu aslında
sonrası, hep diriliş

benim bilmediğim hesapları yaptı çok sesliler
kulaklarımda arsız sağırlık
ah bilsen, nasıl da sevdim şimdiki beni
tüm duyularımda özgür haykırış
"Sen Kûn demeseydin..."

minicik tohumdum evrende
kıymetsizliğimden doğdum bir gece vakti
ve büyüdü dünya
büyüdüm, yıllarla değil anın içinde çoğalarak
inandığımız Allah aynı mesajı gönderirken herkese
inançların ayrıcalığını gördüm, ezilmişliğimde
bu mazlum olmak değildi lia
bu hazineni sunmaktı kıymet bilmeze

her doğum gibi sancılı olacaktı elbet
devrim
damarlarımda biriken isyan nöbetleri
yersiz, yurtsuz ve kıstırılmış köhneye
umurumda olduğundan değildi
umurumda kalan iki emanet
mantığı hissine kaptırmış yeni yetmeler
ki tek gün
tek an
kırılmadım inan
bu bile güçlendirdi beni
"ben gönlünü onlarla genişlettim, zenginleştirdim"
dedi yaradan

savrulan yaprak gibi sanılır, şimdi ben
geçtiğim sokakların ışıklarını kesiyorlar
kapı altlarından ilişiyor kulağıma, hazmını yırtan lakırtı
gülüşlerde, picasso’yu kıskandıran şaheser
anlamsızlığımdan pay biçiyor, paysız kalmışların acziyeti
daha da seviyorum kendimi, ukala duruşumla
bir kavmin direnişine eştir, tek kişilik cumhuriyetim

huzur, annemin kollarından kaçalı nice oldu
ve evlat kokusuna sığınışın geçersizliğini yüzüme vurdu hayat
benim sanma dedi kalbim, sandıklarımın hezimetinde
bir ben kaldım geriye lia
bir ben kendi başınalığıma
kendim ki kendime yetme telaşında

çalsın şimdi düğün havası
gelişine gider
alın yazısı..

"şiire ses lazımdı lia
alınma! "

devrim tülay
24 ekim 2013