eğilip aldın yerden tutuşturmak için küçük bir şiiri
sonrası malum gelmez diyorsun
önünde binlerce kapı
hadi söyle bakalım
gelecek olan kim

kendi şaşkınlığım bu sözler
öldüğü rüyadan geri dönmeye çalışan bir cambazın
düştüğü yerden kalkıp son hakkına yeniden başlaması bu
zor olan ucunu bulmak değil yolun
parandeler atan aşkımın ellerini kalbimde
hissedebilme savaşı bu
sonsuz sorular soran
en gerçekçi sorun bu

çarpıştı sözcükler uzaklarla
deneyimsiz bir kaç harf ve hurafeler yağmuru
artık yalan olan yalanın kendisidir
taş kesildiler
ayuka çıkan sıfatları kadar doğru yüzleri vardı
bütün yalanlar
yalancılar kadardı

hayat şu sokağın başı değil
siz de değilsiniz dost yüreğini yıldıza adayanlar
sadece karıncaların bildiği içli ağlayışları
göğsümüze sürmediğmiz için bize insan diyorlar
böylesine kararınca
utanıyorum ölen çocukların adına

başa alıp düşen sonsuzluğa teşekkür etmek istiyorum
beni parçalara ayırıp hakikatı gösterdiği için
yine de
biraz sonra insanım
şakalaşıp güleceğim
bütün maskelerimle size dönerek.