Şiiri ilgiyle okudum.
İlk satırlarda, hoş bir tebessüm belirdi dudaklarımda...
Hatta neşelendim bile...
Her ne kadar hikaye bir aşk kazasını anlatmakta olsa da,
hüzün rüzgarlarını da bünyesinde besliyor olsa da,
yapılan benzetmeler, gerçekten güldürüyor insanı...

O kadar güzel, o kadar anlaşılırdı...
Gerçek bir trafik kazasının her anı, gönül kazalarınınkine ne kadar da çok benziyormuş...

Şiir,
olanca güzelliğiyle akıp giderken,
mahzun tebessümlerle yarenlikteyken dudaklarımız,
son bölüme geldi dayandı cümleler...
Şair,
susturdu sözleri, söndürdü tebessümleri...
hayatın acı realitesini,
bit trafik raporu ciddiyetinde yazdı koydu önümüze...
Meğer,
haberimiz olmamış ama,
her birimizin yüreğinde,
saplı kalan bir parça varmış o kazadan hatıra...
Ve,
yeni, yepyeni hayatımızda,
anlamsız, karanlık gecelerimizde,
yalnızlık rüzgarları ile sohbete durduğumuzda,
sol yanımızda duyduğumuz sızıda yaşamaktaymış...

Burada,
bu şiirin son bölümüne yorum yapmak,
gerçekten haksızlık olacak.
O nedenle,
kopyalıyor,
yiğidin hakkını yiğide veriyoruz.

''Altında kaldığım bu sevda göçünün ezikliği
her yanımı morartırken
sürünerek çıkma çabam bir elin yardımıyla oldu
bana uzanan ele bakan içim şükranla doldu
sendeleyerek kalkarken ayağa tutundum yabancının kollarına.
Sen yerde kan revan içinde yatarken
bir an uzanıp silmek istedim gölgemi gözlerinden
sonra durakladım ömründe
ve anladım ki hiç bir iz silinmez yürekten
ben bu kazadan aldığım hasarla
nasıl ömür boyu sakat yaşayacaksam
sende yaşamalıydın izlerini yüreğinde
bıraktım usulca gölgemi gözlerine
ve yabancının kolunda uzandım geleceğe.''