Hayatta insanın başına gelebilecek en kötü şeyin;
Ölüm olduğunu sanar bazıları.
Hayat ruhuna,ruhun bedenine ağır geldi mi hiç?
Aynada kendinle göz göze gelmemeye gayret ettin mi ?
Ya da boğazında bir düğümle yaşadın mı senelerce?
Özledin mi derinden,
Dualarla çağırdın mı hiç olmak istediğin Sen’i.
Oysa zaman herşeye ilaçtı, ben şükretmeyi bilmedim (!)

Her nefesi tükendiğinde ölmezmiş insan.
Ve her nefes aldığında yaşıyor olmazmış.
Bazen yaşamak ıstırap verirmiş insana;
Ölmeyi özletircesine…
Bazen ölüm en güzel düğünmüş insana ;
Kendinden geçercesine…

Bu sonbahar seneye yine gelecek.
Ay yarın gece yine gökyüzünde belirecek.
En sevdiğin şarkı radyoda yine çalacak,
Ve daha çok şarkılar seveceksin.
Tuttuğun takım maça her çıktığında ağız dolu küfredeceksin.
Ve gün yine gece olacak.
Dertler bitip yeniden başlayacak…
Güleceksin; sonra ağlayacaksın.
Ama bir gün yine güleceksin.
Yineler yok olup,yeni yinelere umutlanacaksın.

Kırgınım…Kendime…
Zayıf olan ruhuma ve kanayan yaralarıma…
Çok kırgınım…En güzel günlerime ve bana…
Heveslerime,özençlerime,umutsuzluğuma…
Kırgınım…