şiir, kendi içeriğinde sahibinin sesini çok net duyumsayabilmiş ki
ses'in şiirde olması gereken diğer ögelerin önünde gitmesi de bunun
bir göstergesidir.

şiirin belkemiğini oluşturan maneviyat olgusu iki önemli noktayı işaret ediyor.

insan tecrübeyle mi sabittir yoksa tecrübe her seferinde mutlak
bir değişime indirgenebilir mi?

şair, hayata kendi penceresinden bakarken "tecrübe"nin ayak seslerini öncesinden duymuş
gibi bir tavır içerisinde.. bunu yaparken de yukarıda belirttiğim ilk soruya çok daha yakın
durduğunu gösteriyor. ama biz biliyoruz ki insan tecrübeyle sabit değildir ve şairimiz kişisel
veya çevresel gözlemleriyle günün birinde bu dar alandan çıkacaktır. aksi takdirde kısırdöngüye
uğraması kaçınılmazdır. kaldı ki kendini ifadede "şiir"i uğraş olarak seçmesi de bunun en yakın tanığıdır.

bunun dışında, kişisel olarak şiirde küçük düzenlemeler yapılması gerektiğini düşünüyorum. sevgili özge,
inanıyorum ki şiire objektif gözle dönüp baktığında (ki "objektif"lik en az yazdığımız şiir kadar
kendimizle ve yaşamın her alanıyla yüzleşmede önemli bir detaydır) bunları çok net göreceksin.

şiirin bütünseli umut ve inançla örülmüş durumda ve elbette her okuyucu kendi algı ve tercihine göre
olan boyutunu alacaktır.

ben herşeyi bir kenara bırakarak, insanoğlunun en temel gereksinimlerinden olan umuda yüklediğin
dinamiklik için seni içtenlikle kutluyorum.

uzun ve sancılı bir yolun başında olmana rağmen seni potansiyeli güçlü bir kalem olarak görüyorum.
geriye kalan tek soru bu potansiyeli nasıl kullanacağın
noktasındadır.

sevgimle,