Edebim den bir şey kaybetmedim,
Çocuktum,şeytanla karşı karşıya geldim,
Rahattım çünkü yalnız değildim,
Vardı bana da yardım edenlerim.

Her gün insanlar ölüyor,
Ve bebekler,yeni ümitler dünyaya geliyor,
Bu kaderi yapraklar da taşıyor,
İlk baharda yeşerip,son bahar da soluyor.

Küçük mahallemin kelebekleri,
Yakılıp giden öyküleri,
Hiç kimse bilmez oradakileri.

Yürüdüğüm yolların nağmesi,
Nedense hüzünlü melodisi,
Yok kollarımda,ruhumun sevgilisi.

Özgür bıraktım çocukluk yıllarımı,
Anlamak için,yoklukları mı,varlıkları mı,
Kilitledim boş hayallere kapılarımı.

Hazırlanmaya başladım son imtihana,
Vaktini bilmesem de güven olmaz zamana,
Dua ediyorum Rahman olan yüce Allah’a,
Atmasın beni zebaniler tarlasına.

Unutulmuş mahallemin arkasında,
Ayakları çıplak yalnız insanlar gördüm.
Üzüldüm çok üzüldüm,kendi içime gömüldüm,
Sonra fark ettim,aynaya baktım,
Sararmış yüzüm.

Gönül bahçemde ki,son gülüm soldu.

Zorlukların ortasında yaşayanlar,
Allah yardım eder,onlar mağdurlar.

Düşüncelerimi yazdığım nemli mektuplar,
Zihnime kazındılar,hatıralarımda kalacaklar.



Hayat ince uzun bir yol, inişli ve çıkışlı zorluklara katlanmayanlar bolluk günlerinide göremezler zaman su gibi akar, değerlendirebilenlere ne mutlu onlar hazırlıklı olarak son yolculuğunu tamamlarlar hazırlıksız olanların ise vay haline bu güzel şiirdede buna benzer izlenimler vardı.Bir hayatın özlü dizelerle şiirleştirilmesi gurbetten yazarak bizleri onurlandıran Vagif kardeşimi gönülden kutluyorum.Puanım tam.Yunus diyarından selamlar.

kaleminize sağlık güzel şairim.
şiirde o yılların izleri taptaze duruyor.
manevi güzelliklerle dolu.
saygılarımla