Çiviler

kendi giysim olan

kırık tablolarda,

ağlıyorum .

senin tependeki güneş,

benim yangın ikametim .

çiviler yağar maviden,

benim yeşil bile olamayan dallarıma .

kurur tablolar ,

küfürbaz boyanın hiddetiyle,

ve sen bakıp bu da ne böyle dersin.

asla aşağıya inmezsin ,

görmez gözlerin nemli yatak odamın manzarasında...


soğur bıçaklar öfkesi dinince

kopan parçaları geri dikemez bedenine

küçük bir çocuktur korkunca

aynayla bölünen uykuda

çömez bir rüyadır asıl

ve herkes anlamış rolü yapar hep

kendi iğnesinden haberi bile yoktur

çoğalır kaygısı çocuğun

bir anı bulup atar suya

yüzünün eti yüzülür

utanır çocuk

işlediği suçtan.

sisli düşüncende ne zordur karar vermek

anlatamamaktır,

tohumu söndüren .

ne gariptir benlik

sürünür yerde...

bir ölüm öykünüşü

zihnimin ağrısıdır sensizlik

sensizlikki sesizlikte avaz avaz bağıran...