Bittiği yerdeyim....
Kalan kırıntıları toparlayıp bu ayrılığı biraz havalandırmak lazım..
Şimdi cinayet mahaline dönen katilmiyim yoksa maktül mü??
Köşede bıraktığın isyan rutubetlenmiş,
Ayaklarıma doladığın gidişler ise paramparça..
Hep düşündüm gitmek mi daha can yakar, kalmak mı?
Oysa kazananı yoktu bu savaşın..
İlk günlerimi hatıralara bağlı bir solunum cihazında yaşadım
Sonraları çürümüş bir acı bir bir sökülüyordu damarlarımdan..

Ve bahar ömrünün en kara kışını yaşamış bir kadın için
Ne çok şey ifade ediyordu...
Öyle arabesk bakmıyordu yürüdüğümüz yollar,
Ve kankusmuyordum aynalara bakınca.
Öyle bir maktüldüm ki ben ölümden sonra bir bahar sabahı
Anıların mırıltılarıyla tekrar uyanan.
Sandığın kadar acımadı.ve içimdeki çocuk
Sımsıkı sarıldı yalnızlığıma ..
Bir adın kalmıştı geriye ,birde geçen gün eskiciye sattığım bir kaç parça eşyan.
İnsan bir kere ölüyor biliyor musun?
Ya da öyle sanıyoruz ve hep bu yüzden şiirlerimi okuduktan sonra çenelerini bağlıyorum
İçim acıyor ama ilk günkü gibi diil
Şiir kesiği gibi acıyor.
Adın yokluk .inadına yazıyorum
Sonuçta ayrılığıda şereflice taşımak bir meziyet
Sende olmayan bir meziyet...
Ben dönüp arkama bakabildim,acılarıma saygımdan..
Sense savaş meydanında bıraktın hayat arkadaşını,
Göz süzmeye bile vakti kalmamıştı adamlığının....