Sanıyorum, sizin sayfanıza ilk gelişimiz bu.
Belki ilk kez geldik ama,
hiç de yabancılık çekmedik sözün doğrusu.
Çok duru, çok samimi, çok dürüst bir anlatımla karşılaştık...

Şiirin hikayesi bile, başlı başına bir yorum konusu aslında...
Her kelimesi, her cümlesi de şiirin...
hangi birinden başlasak,
hangi birinin güzelliğine dokunsak, bilemiyoruz...

''

Allah’ım;
İstediğim bütün uzakları benim için yakın eyle,
Kalbimi sıkan bütün yakınları da uzak eyle,
Ve bütün bunları gönlüme de sevdir …''

Amin diyoruz tüm içtenliğimizle...
ve,
aynı dilekleri kendimiz için de diliyoruz.

''sana uyanmak,
sana uyanmaktı hayat!''

Ne güzel bir sevgi ifadesi...
Sevgilinin yaşadığı bir dünyaya, bir sabaha uyanmak...
Düşünebiliyor musunuz içinde barındırdığı heyecanı, mutluluğu...

Ve,
ümitsizlik esintileri şiirin sonlarında...

''Kalbim şimdi bir sokak çocuğu
Sanki sabahı eksik şiirlerimin,
sanki hep kanayacak bu yara,
ağlayacak bir aşkın kıyısında
çare yok ağlayacak...''

Ümitsizlik sözleri düşürmüş gönül şiire ama,
yine de, kıyısından köşesinden,
bir ufak kıvılcım aramayı da ihmal etmemiş...

''Mavi olup çık ortaya!
Kaybetmeden yolumu,
uçup gitmeden...
Sensiz soluyorum anlayacağın
mavi mavi ölüyorum...''

Ne demeli?
Umarız ve dileriz,
beklenen gelir,
saklanan çıkar kuytularından...
Yollar kaybolmadan,
gönül kuşu gizemler göç etmeden,
yürek baharında solmadan,
çıkıp gelsin beklenen...

Çok güzel bir şiirdi.
Çok anlaşılırdı. samimiydi, gönüldendi...


Sanırım, sevgiyi, gerçek sevgiyi tadanlar,
bu cümleden çok şeyler alacaklar kendilerine.

''ya da yanlış saatlerde bekledim gelmeni,''

Hüznün, pişmanlığın, keşkelerin doruk noktası...
Hayatın, sevimsiz dönemeçleri...