ayaklarındaki sızının dilini çözemeyen bacakları
uzatıp çekme hastalığına yakalandı
tüm bunlardan rahatsız olan başıysa fena çuvalladı
on sekiz sağa, on iki sola dönen
bedeni yüzünden
uyku hak getire...


yarı aralı göz kapakları
uykuyla uyanıklık arasında koşturmaktan harap
uykunun hızlı adımlarını kaçıran zihniyse
yatmadan önce izlediği
“leylekler uçuyor” filminin bir karesine takık


her gözünü yumup açtığında
flaş!... patlatıyor o kanlı sahne
kocaman ötesi bir leylek yuvası
(nerdeyse helikopter pisti, özel hazırlanmış sırıklara yapılan yuvalara, tahta merdivenlerle çıkılıyor)
yani insan yapımı dev yuvalar


ve o yuvanın birinde yatan insana iştahla sürekli gaga sallayan iri bir leylek...


( bu sahneden sonra filmi arkası yarına almıştı oysa)
belleğindeki makaraysa her doluya boşaltıp boşa sardığında aynı yerde takılmakta –usta


sonunda
“ olmaz böyle” deyip fırladı yataktan


bir aşağı kata bir yukarı kata
indi -çıktı
çıktı-indi


olmadı-
-yetmedi
tutmadı-
tüm ışıkları açtı
hatta balkon kapılarını da
uzandı geceye baktı


geceyse mutlu
yıldız yaylasında - ay otlanıyor
damların ışıkları sönük, hava dingin
ılık rüzgârın koynunda uyuyor perdeler


karanlığa yavaş yavaş gün ışığının saçaklarının uzanmasından dağlar ağaçlar...
bütün mahlukatlar mest...


cırcır böceğinden bile çıt yok


“ne yani
bir perişan ben miyim” diye
tam hasedinden çat diye çatlayacak-tı
-ki boğazı açıkta kalmış-
da üşütmüş gibi
hırlak ses tonuyla bir “ üüürü-üüü” çığlığı


“oh! be” deyip rahatladı
sanki ayaklarında ki o çılgın sızı geçmiş
çekilmişti gözünün önünden o kanlı sahne


huzurla
döndü sağına...


sessizlik
tenhalara kaçışırken
şehirse kirli gözlerindeki mahmurluğu oğuşturdu


tatlı bir telaş
ince kıpırdanışlar... tüm canlılar dağlar ovalar
güne gülümserken


"o" nihayet
yatağına yapışmış bedenine aldırmayan yorgun bacaklarını
çoktan uykuya kanatlandırmıştı bile...








ayşe uçar
08-10-2013