hüzünler inerken derunilerime doğru
bir bir beynimin için de kaymadan
gel de vazgeç artık
neden sönmez ki içten oyan bu elemler
fırtınalarının o çok sesli korosuyla
oysa gönül kuru kalıyor sevda pınarım da
şarkılar acıların için de serenat yapınca
işte o zaman ki yar
hazan-ı bir yürektir gözü yaşlı kalmış olan

köze çevirdi sensizlik cemi yılları mı?
hicranın da üstüme yığdığın o ağır yükün var ya
kalbi mi sızılar içine gark edip de
bir yıkışta geçip de gitti
ömür denilen karayazılı yıllardan bana
geriye ne kaldı ki yar
bir ben bir de elimde var olmayan sen
gazele döndürdün be can tüm umutlarımı
gel de vazgeç artık

demlerim tükendi sana hasretlikten
dumanı tütmeyen ocağımda
çileleri okuyuşum gülümü sevemediğimden
çökünce sensizlik çile-kar oldum
yeter gel de vazgeç artık
varıp tutmazsan kanayan bu yüreği bil ki
sana hasret gidecek tümden ömrüm
ilk baharım da
dönecektir şimdiden hazanlara

sen varken aramızda ki tek bağ
bir tek tebessümündü yar
yetti artık gel de vazgeç
maske takılı şimdi ki o yüzünle
bana mesken ettin tüm tenha sokakları
ne bir kahve falım var
ne de bir umut ışığım kaldı
içim de kahkaha ile gülerken inadın

aşılmaz sandığım saf duygularımızı
toprağa sen ekip de gittin
onlardır kezzap gibi kaynatan ortalığı
onları şimdi kim biçip söndürecek yar
eridi gitti tüm güvenlerim
ne bağ kaldı
ne de bağban
gel de yar vazgeç artık

gönül bahçem bizsiz
hep viran
nedense her günüm ziyan
etrafımı uğursuz baykuşlar sardı
duman oldun yangın yüreğimde
gel de vazgeç artık
hislerin ömür Bağı’mdan kaçışın da
bir ben bir de bahtım ağladı
saldığın kokular yüreğe alaz bağlar
oysa kalbin ilacı bir tek busendi yar…




(07.10.2013) AZAP…








(08.10.2013) AZAP…