Hafta sonuydu,biraz da dışarda dolaşalım dedik.Kızımızı yanımıza aldık lojmanların arkasındaki, çağıl çağıl çağlayan dereyi seyretmeye gittik.Biraz oturduktan sonra etraftan papatya topladık. Bir müddet sonra eve dönerken
Yolda o ’hanımı’ gördüm.İlk defa görüyordum. Eşim, yeni gelen öğretmenlerden biri de budur dedi.
Alış verişten dönmüş bir çok poşet elinde taşımaya çalışıyordu.Eşim bana git yardım et dedi.
Papatyalarımı duvarın üstüne bıraktım, kendisine doğru yürüdüm. Sanki kırk yıllık ahbap gibi birbirimize sarıldık.

Sanki kardeştik, yılların verdiği bir hasret vardı.O gün bugündür sürekli görüşüyoruz.Ben onu olduğu gibi gördüm ve kabul ettim, daha sonra milliyetini kendi söyledi. Ağzından kelimeler dökülürken gözlerini benden
kaçırdığını görünce içim burkuldu.Rahat olun Allah aşkına biz insanız insan diyesim geldi.
Ama diyemedim.

O bir gurbet kuşudur onun ne suçu olabilirdi.

Yine bende bir şey değişmedi. Ama ben siyasi düşüncemi söyleyemedim.Kendisini kötü hissedebilir yeni gelmiş,farklı
bir çevre....ben bile yıllardır kendimi buranın yabancısı hissediyorum.

Dostluğun ve sevginin bu denli etkili olacağını bilmezdim.

Acaba düşüncelerimi bilseydi yine benimle dost olur muydu bilmiyorum...