Hep derler ya
Her karanlığın ardı aydınlıktır diye
Döndüm dolaştım yıllarca
Ölümle yaşam arasında
Bu ince çizgide.

Ürktüm hiç bitmeyen gecelerden,
Geçerken ıssız karanlılkarın zifirinde
Sessiz mezarlıklara özendim,
Bazen cansız taşlara,
Ölüm kurtuluş mu ne
Bu ızdırab hüsran dolu
Hayat yükünden.

Çırpındıkça kaderin eğrelti dehlizlerinde
Çatallandı yazım alın çizgilerimde
İnatla direnirken buz kesen fırtınalara,
Kabus dolu bitmeyen uzun gecelerde
Umut bağladım hep yarınlara.
Belki aydınlanır bir gün
Katran kokan gecelerim
Meydan okudum bütün engellere
Yıkarım geçerim sandım
Kapılmam dedim kaderin seline.

Hani nerde yüreğimin kenarında
Tomurcuklanan o körpe ümitler,
Yıkık,dökük paramparça
Dünden kalan bütün acemi umutlar
Değişmiyor ne kadar zorlasan da
Kör olası kader.
Gömüldü maziye
Tutkular,aşklar,sevgiler
Hayaldi ilk bakıştaki tutku
İlk dokunuştaki heyacan
Unutuldu birer birer
Hani nerde sevda ile tutuşan
O sevgili
Gülperi,karçiçeği
Can dostu, eller nerede
Ben mezarda değilim
Mezarlıklar benim içimde

1985