İsyansı bir kederle haykırıyorum.
Ne olur,
Eylül öpmesin artık gözlerimden…


Safran rengi ümitlerim adımlar ıssız sokakları
hazana döl tutan ıslak kaldırımları,
ötelerde eğleşirken bahar yüzlü adamlar,
bir ben maruz yetimliğe;
bir ben itilmeye…


Güz işledikçe yüreğime ürperiyor bakışlarım
yaşlı kirpiklerim ağırlaşıyor…
O vakit sağır bir yalnızlık çöküyor evime
hadi üstüne hırkamı al çocuk,
hüzün yerleşmesin gözlerine…


Ödünç alınmış buseler konuyor dudaklarıma
intihar saklıyor göğsünde her dudak izi
yığılıyorum tenim ateş sayıklarken
gizli vedalar dolu akşamların deminde
sır tutuyor ismini şakaklarım…


Öylesine ölsem,
öylesine ölsem ki; bir daha hiç açılmasa yaralarım
yüzümde acıdan yollaşan kırışıklar saklanır
veresiye yaşamadım ben hayatı,
bu ağıtlar benim,
bu yüzdendir, tuz kokar tenim…


Ben beni bir salsam toprağın rahmine,
belki el sallar sevdiklerim,
hazin ve ağlamaklı gidişime…



Neşe CÖMERT
30Eylül2013