Bütün gülüşler tutuklanmıştı
Bütün nehirler kurumuş
Ve bütün kirpikler ıslanmıştı
Bu yüzden gökyüzündeki bulutlar da geceye teslim olmuştu

Bozkırları vardı memleketimin
Yeşil yeşil
Bir de kadınlarımız vardı
Terli tenleriyle
Geceyi yırtarcasına gülümseyen
Susarlar şimdi
Gözlerinde iki damla yaşla
İçinden feryat kopartırlar

Bir de öbür kıyıları kurşunlanmış bir balıkçı kayığı vardı
Bütün yurdu susmuş
Kan sokaklara sıçramıştı
Kan çocukların gömleğine damlamıştı
Ve kan yurdun dört bir yanına sıçramıştı

Hava çığlık
Hava feryat kokmaktaydı
Bilmem ki kaç bin damla gözyaşı
Kaç bin yıllık nefret
Ve kaç günah temizler
Ömrü toprak olan bebelerin
Çürüyen bedenlerinin mebalini

Lakin ölü dağlar unutulur
Aşkla toprağa gömülür
Çadırları sökülür kederlerin
Belki bir bahar gelir
Belki güneş yeniden doğar
Belki taze meyveler yetişir ağaçlarda
Ve bir şarkı karanfil gibi iner
Tenhasız
Gölgesiz
Savrulmadan
Dimdik
Yaslanır omuzlara
Yiğit omuzlara
Kimliksiz kardeşçe

İbrahim DALKILIÇ