Azrail dokununca tene
nefesin titremiş ne önemi var
kentler yıkılıyorsa içinde...


Kayboluyorsa son duman gözde
Belli belirsiz sis kaplıyorsa içinizde
Kasvet okyanusu ise bedeniniz
boyunuzun ölçüsü deniz olur
boğulur düşleriniz...


Zincirin halkalarında
üç harfli yalın bir ’’Dön’’sesi
Kudüs’ü izliyorsa ifadesiz bakışlarda.
Çaresiz bir çocuk sesi.
Tahta atını yitirmez mi savaşlarda...?


Toplamaz mıydı ganimeti oysa
taş atan avucu
sevgi ile okşandığında çocuklar...!


Yazmak latif bir dokunuşsa hayata
Öyleyse sabah yeniden yaratıldığında
uğra gece kondu sokaklarına...
Derin mezar kaz ölmekte olanlara
Ya da bir gecelik dua ile gel
kalbinden ağlamaya...


Hiçliğin çölünde dilense de şair;
Gömülsün firavun arenalar.
Karınca sümüğü olsun çığırtkanlıklar
Yarı ölü akrep düşleri bunlar...


Ferda Özsoy