Körpe hayatlar törpülenir aydınlığın kör noktalarında
Ve gülüşleri yüzlerinden sağılmış çocuklar
Koklar şehrin barut kokulu güllerini
Bir kaşık hüzünde boğulmamak adına
Maksadını aşan kabuslar görülür
Umudu yeşertmek için kapıldıkları iklimlerde
Her Musa bir asayı barındırır


Sakalındaki beyazlara hüzün bulaşmış ihtiyarın
Gözündeki yaş kurumadan damlar yenileri
Geceler de kanar durmadan
Ardından kanatsız güvercinler havalanır semalara
Yamalı yeminler dahi bozulmuştur artık
Bir kelebek ömrü gibi hayaller kurulur
Ve boynu bükük kalır yarınların


Yüreklerin yağları erir durmadan
Hasbihal edecek ne hali kalır ne kelimesi mazlumların
Nakış nakış ağıtlar işlenir geceye
Şahikalarda kala kalır çığlıklar
Mezarlıklar gibi bir sessizlik sarar yeryüzünü
Ve tükenir hayat defterinin yaprakları


Normalleşme mayhoşluğu hiç bitmez insancıkların
Kaç ömre yetecek acılar yaşanır
Düşlerden arta kalan zamanlarda
Nasırlı avuçlarda saklanır en acı uğultular
Her şey arşa not düşülür
Ve kalemler
İsyan yüklü satırlarla dirilir.