Usulca dokunsam uzayıp giden sessizliğe
Rüzgarı durdurup, ben başlasam esmeye
Kimseler görmeden alsam seni de yanıma,
Sürüklensek birlikte uçsuz bucaksız diyarlara…

Ve sonra;
Bir veda busesi kondursak yalnızlığın alnına
Ve bu aldatılmış yalnızlıkla
Komşu olsak kıyısız deryalara…

Yaslasak sırtımızı haşin dalgaların kamburuna
Ellerimiz kenetli,
Devirsek suları en derin yerinden
Yalvarsak, yakarsak Tanrı’ya
Af dilesek günahsız yüreğimizle…

Ve sonra;
Yokla yok, varla var olsak
Yıldızların ışığında kaybolsak
Sonra, kendimizden büyük gölgeler bulsak,
Saklansak içine kimseler görmeden…

Ve sonra;
Birlikte haykırsak gerçeği,
Desek ki:
Gecelerde değil,
Gündüzlerdedir asıl karanlık ey insanoğlu!
Duyduğuna değil, gözünün gördüğüne inan
Yalana meyledip, gerçeği kalbinden vurma!
Gerçek baş tacın olsun
Yarım bilgilerle kimseyi yakma!..

Hayatın rengi mavi, karaya boyama!..
Boyama ki;
Güneş doğmaktan vazgeçmesin
Göğünde sancıyla kıvranırken bulut…

Rukiye Çelik
30 Ağustos 2013/ANKARA