Yaşamasına yaşıyorum
Konuşuyorum da konuşmasına
Anlatamıyorum size kendimi
Eski bir lehçesiyim belki hayatın.

Bir ömür tükettim pembe bir şafak için
Ölümü öldürmekti işim
Dinamitledim kentlerin zeminlerini
Bir demet gülüşünüzle
Katil ve kahramandım, soylu ve serseri
Sinmişti üstüme bütün sıfatlarım

“Yaşam güzel” di iki sözümden biri
Bir köpek gibi de sadıktım aşk’a
Yakınmadım hiç
Ödedim bedelini karşı koyuşlarımın
Sustum, sustum, sustum
Eylemin safrasıydı çünkü sözcükler
Varsın anlatmasındı kendini
Önsöz yazmadım hayatıma

Yıldızların parladığı bir anda
Ay’ı saçlarından öptüm ansızın
Çözdüm yüzünüzdeki gizi, evrenin büyük sırrını
Ve bir gonca gibi açıldı şafak

Tam zamanıydı bir ömür bekleyişin
Ellerimle kurdum darağacımı
Çektim ipimi.

Ben;
Dilsiz şairi satırların.
Sahi, siz kimdiniz?