İçimin depremleri yavaş yavaş duruldu
Etrafta görünenler yıkık dökük bir enkaz
Ayrılık utanmadan yüreğime kuruldu
Üzülme eski aşkım artık bir mezar sen kaz
Şimdi nefes alsam da artık ne farkeder ki
Ölen gönül bedeni böyle mi terkeder ki?


Islatsa bu sevdayı seneler yağmur gibi
Kurumasa nemleri kurtlansa dolaplarda
Ömrüm zaten aynıydı sanki bir kuyu dibi
Kurudu tomurcuklar çiçek açmaz saplarda
Sakın gelme geriye düştüğün enkazda kal
Kimse var mı? Dedikçe yankı yapan sesi al.


Bazen ismin anarsam kurumuş dudaklarla
Suya ihtiyacım yok nadasa bıraktım ben
Peşinden dönme diye mum yaktım adaklarla
Belki tekrar yeşerir hasret biçilen bu ten
Dönme sakın geriye seni seven yok burda
Biraz dinleniyorum uzanmışım bak şurda.


Unutmak zaman alır deseler de inanma
Senin gibi hayırsız kırk yılda bir çıkıyor
Kolayca silerim ben gözdeki yaşa kanma
Katlandığım acılar ciğerimi yakıyor
Tanımam bundan sonra karşılaşsak da yolda
Şimdi selan okundu gömüldün sen bu solda.



Ayvazım DENİZ