’’O’’ Yaradandı,kulları yaradanı anmadı..

Kirletilmiş yaşamların soluk aşk nöbetlerinde
Karanlıktan ödünç alınmış faydasız bakışlar
Nakış gibi örüyordu sızlanan geceyi
Yüreğime huzurdan zuhur eden bir sessizlik indi
Konuşan gözlerim bile konuşmama adına yeminler içti
Zeytine ve kuru üzüme and ederek;
Sustum,alacakaranlık menziline ilerlerken...

Kisfeye bürünen ruhumun bedeni ile,
Aşk’a yükselme telaşında p/aklıyorum kendimi
Baktığım her yer teneşirden bir parça
Uçurumlar kirpiklerimden düştü bir gece yarısı
Haykıran geçmiş bir gençlikti;
Dudaklarımda kekeme söylemler küf’ü bırakan...

Dünya telaşı ile tutşturduğum zamanın
Kınından çıktı tüm saniye dolu nefes soluğum
Büktü boynumu ’’O’’nsuz geçirdiğim zaman
Ve,Sustu içimin kainatı,sustu insanlık adına...
İdamlık düşlere ramak kala ’’sustu’’....
İçimin endazesi....


Aslında bu sonsuz bir susuş değildi biteviye
Dünyaya susmak ve yaradana konuşmaktı ölesiye
Ve geceye yüz sürmüş bir akşam üstüydü,
Şiirin alnımdan toprağa helal bir dokunuşla düşüşü...
Zaman yüreğimin avuçlarına saniye saniye RAHMANı sayarken
İçimi kükretirken ürpertici cehennem
Ver ya RABBİ ’’KUR’ANı sağ elimden.

Serdar Özyanız