sapır sapır dökülüyor üzerindekiler
kambur dünya eğik dünya insandan
ateşin külünle üfürüyor
rüzgârların kendinden senin
tanrı bir diyordun oysa
nasıl savaşır aç gözlü tanrıların
leşe çöker akbabalar



ellerini uzatıp düzeltemzsin kamburunu
hani canlıydın ellerin nerde?
vurulanlar, ölenler, sürünenler
neden azalmıyor bir türlü eşek yükün
oysa bir ucundan diğer ucun görülüyor
bütün ayıpların, pisliklerin açıkta
istese dağ gibi yükler
döküverir âhını
yerin dibine geçer zârın!



sen de yakınırsın, kimse anlamaz diye
karnın doymaz açla, açıkla
çoğalmazsın, azalırsın
eklendikçe kambur kambur üstüne
daha mı vurdumduymaz olur insanlar
alışarak ölümlere
artar zulmü zalimin
tutsaklıklar artar durmadan
sürsün diye devranını payitaht
onlara çalışır makinalar
kıyımlar çalışana
ölüm halka!



yoksa insan, insan olmadı mı daha?
kamburu çıktı insanlığın da
çöktü mü yoksa beyin tavanı
nerelerde kaldı sahi
gözyaşlarımızdan süzülen sevgi?
neden insan öldürdüki kendini
toprağa düşen tohum yeniden canlanırken
o bulamaz can suyunu



ah dünya! öyle düzelt ki belini
toparlansın insanlar
bırakıp beylik sözleri
onarsın bu sarsıntı beyinleri
yerleşsin arzda her şey yerli yerine
bir düş gör sayki cümle yaşanmışlıklar
düşsün elinden bir bir

bu kâbustan uyandır!




17. 8. 2013 / Nazik Gülünay