yol denizde mi bitiyor
bir kedi var aramızda
onu görüyorsun yada görmüyorsun
şaşırıp kalıyorum, ellerimi bulamıyorsun
aydınlığa gömülmüş oysa
kiraz yaprakları ardındaki güneşe
söylüyorum:kedilerin tırnakları var
her kadın gülümseyemez da vinci’nin resminde
mona lisa incedir kediden




her sabah onu okşuyorsun ya da okşamıyorsun
gözlerinde uyanıyor, uyanıyorsun
çok sevdiğin çay töreninden sonra
o tırmıklıyor bakışlarındaki nemi
en sona, geceye kalıyor gülümsemen
sendeleye sendeleye varacağın karlı göle




külümü bulursan yetineceksin
mona lisa’nın gülümsemesi ellerinden
her boğumunda bir bebe sıçraması
uzaklarda sisli deniz ormanı
ve büyük göllerin büyük sessizlikleri
bulutluyor düşlerin mavisini



kedi ölümlü, mona lisa yaşıyor, eskimiyor gözleri
eski gülümsemesini yenilemeden
her zaman bir kolunu tutuyor eli
göğsünden henüz koparılmış bir çocuk
koşuyor denize b’ulanan yolda
arkana bakarak uzaklaşıyorsun
artık gittin ki benden
yolunu gözleyen bir kedi


gömdü mü içine tırnaklarını



7. 1.1996 / Nazik Gülünay