Duymuyorum kör karanlıkları
Görmüyorum eşiğimdeki sesini
Dokunamıyorum bal tadına
O ne öyle dilin buza kesmiş
Hayır sen üşüyorsun
Ellerin üşüyor
Yüreğine kar düşüyor
Gözlerin kimsesizliğini ele veriyor
Neşeni gizliyor kirpiklerin
Kanlı yaşların düşüyor yanağına
Ateşten gülleri almışsın dudağına
Közlerinde mazin duruyor
Yanıyorsun
Dumanında mutsuzluğun savruluyor

Duymuyorum gözlerini
Sözlerinde hüzün demleniyor görüyorum
Mutluluğa yelken açmışken
Girdabından korkulmaz denizin biliyorum
Korkunun ecele yok bir faydası
Aşkın kendisidir
Bu geminin her bir tayfası
Açıl ufku saran ummana
Göreceksin denizin huzurunu
Ellerin üşümesin
Yüreğini ısıtsın Yezd’in güneşi
Kimsesiz değilsin yalnız da
Gözlerin ele vermesin seni
Yan tutuş son dalına kadar
İsin sardıkça yüreğimi
Saracak gözlerimi efkar
Duyuyorum ve de görüyorum artık
Bensiz yapamıyorsun ey yar…