Bir kelebek kanadını okşasaydın taş duvarlar kanardı

Ayağa kalksaydın yeşil bir orman gibi hürriyet

koşsaydın güneşe yangın deli sevdalar doğardı

Dokunsaydın saçlarınla Mont Blanc’a

bodoslama gelen fırtınalar dinerdi Sonia !

Ve geceleri kaçık yıldızları tutup ellerinle öpseydin bir bir

Kucaklasaydın ışığa doygun mehtabı olanca yüreğinle

beni bulurdun atlasın en kutsal ve en bakir yerinde

Sonia ! Paris’in bahar kokulu kadını

senin için evrensel düşler kuruyorum

Çocuk gülüşler topluyor yorgun göz bebeklerim

Ellerim ah nasırlı ellerim tırnak uçlarında tuzlanmış bıçak yarası

Güneşi tam alnından vuruyor kızıl bir füze bataryası

Ahh bugün hava neden kapalı

Neden yas elbiselerini giymiş pamuk yüzlü bulutlar

Neden iki büklüm Eyfel

Etme bilmez misin bu yolda acılar yoldaş bize

Toz pembe renkler taşımıyor dudaklarına bıraktığım ilk öpücük

Ve gözlerim de kartal kanatlı çocuk, henüz çok küçük

Dilimde sen; ben de ki adın Alplere ağlayan kız

Biz La Fountaine’in masallarında alev rengini almışız.




Sonia, ben hançerlenen rüyalardan

Ölüme restleşen onurlu savaşlardan geliyorum

Zaferi kutlamak henüz çok erken

Zafer insan olabilmekse eğer

Gönlere çekebilmekse onurlu sevdaları

Seni bekliyor Anadoluma kanat çırpacak

kızıl martıların yüreğine demirli

ateş közlü aşk !


Sonia bana bir yudum sen verir misin...