Bu gece gökyüzünde hüzün bulutları toplayacağım

gecenin rengi perde perde şurama kök salıp oturdukça

dilim lal, kalbine ince ince dokunamam

Ne zaman yanına gelsem sağım solum ateş topu..

Yanıyor evren ! Yanıyor gökyüzü

Yüzün güneşe değdikçe aydınlıktan utanırım

Ah ben yıldızlarda sensizde yaşarım

Değil mi Şima değilmi

şuramda bir yanardağ gibi patlayan şey çoktan söndü

Şimdi Olympia’nın yaktığı ateşten kalan bir avuç külüm

Ben öldüm Şima, ben öldüm

Sen aç kartallara beni kurban ettiğin gün

gözlerin Akdeniz kadar sıcak değil

yıldızlar mehtabı görünce off çekmiyor

deli rüzgarları öpen saçların manolya çiçeği kokmuyor

ve mavi martılar dudaklarından ekmek toplamıyor artık


Sesin çok soğuk Şima.. Sesin çok soğuk !

sana ne oldu, neden ağlıyorsun

Ahh ! Biliyordum Şima, biliyordum !

sen de benim gibi güneşe ölüyorsun...



ama sen gidince ardın sıra

güneş de battı Şima !