Karanlıkta gözlerimi her kapadığımda adının harflerine sobelendim
Her harfin kıvrımında sana dair bir iz aradım
Arıyorken yakalandım
Adın sendin, adın adım gibiydi
İki çıkmaz sokağı birbirine bağlayan sokak lambası gibiydi uzaklığımız
Her akşam kediler uyuduktan sonra o lambanın altında buluşurdu sokaklarımız

Evimiz sokağımızdı
Elimizi uzatsak tutacak kadar yakındı harflerimiz birbirine
Ve harflerimizi bizden başka kimse tutamazdı
Evimizin önünde harfler diziliydi
Her harfe seni anlatırdım
Konuşurken adın geçerdi her cümleden
Sokaklardan heceler geçerdi, heceler otururdu
Biz her gece, sabaha karşı uyurduk
Serdiğimiz hecelerin üzerinde

Alüminyum bir lambanın altında ıslandık ışıklardan
Her sokak lambası yandığında akşam olurdu
Biz harflere sığınırdık
Yemindi hecelerimiz
Hecelere tutunurduk, onlarla ısınırdık



Sabah olduğunda geceden kalma devam ederdim seni düşünmeye
Sessiz düşüncelerim aslında, beynimin çığlıklarıydı
Beynim ağrıyordu içindeki kalabalık harflerden
Uyumak için bir gece lambası bekliyordum
Karanlıkta uyuyamazdım ben

Sonra üzerimdeki kireçli tavanı seyrederken
Ahşaptı tutunduğum dört duvar
Sonra harflerden ışık yapmaya başladım
Harfler yanımda olduğu sürece aydınlıktı odam, sokağım
Sokağım sessizdi ama sensiz değildi
Adını andığım her sokakta sen dolup, taşıyordun

Küçüktüm, her kaldırımdan düştüğümde dünyadan düşermişim gibi olurdu
Sen harflerini sermeseydin, daha dizlerim çok kanardı
Doğduğumda, beni ilk saran beyaz kundak gibi sardın
Her düştüğümde
Sen sardıkça büyüyemedim
Uyumayı özledim bazı gecelerde
Dizlerimden akan kanın sızısı engelledi düşlerime erişimime
Şimdi bir hece lambası var dünyamda
Rüyalarımı ısıtan
Bana ışık yağdıran
Harflerle saran

O ışık olmazsa uyuyamam
Büyümedim henüz
Uyanmayalım
Uykumuzda konuşalım üç harflerle
Uyanmak için henüz çok küçüğüz
Sabaha daha çok var
Henüz karanlık
Bizim olmadığımız her yer



Gözlerimi adınla kapıyorum
Kirpiklerimden düşüyor her bir harfin
Rüyamda bile gözlerim adını söylüyor


İki Ağustos İki Bin On Üç 16 30
Nevin Akbulut