Tam gelecekken ertelenir aşk
Ben ertesi günlerin ardında kalan sessiz bir sabahım
Yüzüm aydınlık
Güneş ilk kez doğuyormuş gibi dünyaya
Ama yüzümün içi kararmış
Gözlerime vurmuş
Gözlerim siyah
Geceden kalma sabah ertesiyim

Aklıma gelenlerin hemen silinmesi bu yüzden
Ertelediğim için unutmaları daha az hatırlıyorum
Daha çok siliyorum yazdıklarımı
Kolayca bulabileceğim bir şeyi ararken kayboluyorum
Aklıma geldiğinde kayboluyorum

Ertelenen ertesiyim
Her sokağı döndükten sonra unuttuğum adresteyim
Kaybolmalarımın peşinden sürükleniyorum
Erteleyebilseydim ertesi günleri
Yarına çıkamazdım

Çıkmak için yarına daha çok metal gerekiyordu
Zaten hep bir şeyler gerekirdi
Bir şeylerin olması için
Bu yüzden
Tenime her metal parçası değdiğinde
Aynı ürpertiyle irkiliyorum

Ameliyat masası, narkoz kokuyor, yaşamak için kesilmek gerek
Az daha unutmak gerek
Ve ertelemek gerek korkmadan
Erteleyebildiğimiz kadar

Ertelenen ertesiyim ben
Doğacak tüm çocukları bu yüzden erteliyorum
Doğamıyorlar, ben doğamıyorum
Güneşe hayranlığım bu yüzden
Anneme düşkünlüğüm burada başlıyor ve babama kızgınlığım
Doğamadığım için bitiyor

Çünkü biliyorum
Doğsam da çocuk olamayacak bir bebektim ben
Ertesi güne kalan
Doymak için
Duymak için
Ne kadar doysam da acıkacak bir çocuğum ben
Yedikçe açlık hissi veren duyguların ertesiyim

İçimden doğan çocuklarla yarıştım hep
Güneşle parlaklığımı ölçtüm, biçtim
İçimde hep yetişme telaşı
Geç kaldıklarım için

Günler geçiyordu
Herkes büyüyordu
Ben henüz doğamamıştım bile
Yine ertelenmiştim
Ertesinin ardına


Yirmi Dört Temmuz İki Bin On Üç 14 10
Nevin Akbulut