Sevinçlerim oldu gülümsedim kocaman...

Sonra sevinçlerimi senle çoğalttım....

Arttıkça sana karıştıkça coğaldım....

Varlığım duacı oldu varlığına...

Hüzünlerim vardı ceplerimde biriktidiğim…

Zaman zaman aktılar gözlerimden tutamadım...

Onlarda çoğaldıkca acıdı,acıdıkça canımı yaktı sen kadar...

Gelişinle tebessümlerimi mutluluğa çevirirken neden acıtın bu kadar canımı neden yakıp geçtin yüreğimi...

Oysa sadece gülümsemenin kıyısında durum dinlenmek istedim…

Sadece sen olmak senle olmak...

Neden serin sulara ittin beni ardına bakmadan...

Üşüdüm sevgili çok üşüdüm sensizlikte...

Kendime sarılıp uyumayı öğreneli çok olmuştu da hayalinde yetiyordu seni sevmeye...

Hala bendesin açtğın yara kanıyor hala içim çekiliyor bazen nefes alamıyorum..

Sensiz deniz bile deniz değil sanki tek başına kimsesiz bir çocuk hüznünde dalgalanıp duruyor şimdilerde...

Yarın gök gürleyecek sonra gökyüzü ağlıyacak sonra denize akıtacak gözyaşlarını…
Sonra güneş açar belkı ...belki bir çocuk uçurtmasını uçurur gökyüzüne gülümsetir yine bulutları...

Haydi şimdidir gülümsemen gerek an! bu anın ötesi yok...

En çok acı veren yanından sevmeli insanı...herkes kaybetme telaşında şimdilerde... Yalnızlıgıyla saklambaş oynuyor yakalanan ebe...

Haydı saklan sende...ne duruyorsun öyle en yalın halinle...saklan duvarların ardına...

Yüreğinin en degerli hazinen olduğunu unutma çok derinlere sakla onu acıtamasın,kanatamasın kimse...