CANAN
Bir yandan gidersin bakmazsın ardına,
Bir yandan da kalmak için çırpınırsın,
Küçük kalbinde hangi acıları taşırsın?
Onlar bile bilirler boyundan büyükler,
Ama ne yaşadığını bilemezler,
Küçük Canan sevgili yar gözleri fincan fincan…
Bir tesadüf böler rüyalarımı,
Çocuk Canan genç Canan...

Tel tel dökülür saçları yollara güzel Canan,
Oynadığın oyunlar büyüktür yaşından,
Neleri neleri gördü gece gözleri,
Bazen karanlıklara sindi,
Bildiği en iyi şey.
Bez bebeklerdi.

Hiç oyuncağı olmadan büyüdü,
Hayat öyle bir oyuncak etti ki hayallerini,
Çocukken ağlamayı öğrendi.
Büyüyünce gülebilmeyi.

Canan sevgili yar Canan,
Niçin ağlarsın güzel Canan ,
Kirpiklerine yaş değdi Canan ,
Gülerdin inci dişli Canan …

Sonra sindi gözleri Canan’ın,
Yüzüne ince ince dokundu kaderi,
Kendini tanıyamaz oldu.
Hayatla ölüm araffında,
Ne savaşlar verdi.
Belki çok şeyler kaçırdın anlardan.
Ama bir çok şey kazandın martılardan.
Yaşamak için ne hastalıklara gülüp geçtin.
Bazen en büyük acıları çektin.
Sen bir martıydın balık yok diye denizi terk eder miydin?
Hepsiyle savaşmayı bildin.

Sen sevgiliye yar canan müjdeydin.
Sen kalp yarası değil ta kendisiydin.
Seni kim terk edebilirdi yar canan.
Gözleri dolar bakardı fincan fincan.
Gülerdi gözlerinin içi hayattan alacaklıydın.
Doğuştan acılara torpilli sevgiliye açtın.
Yüzüne kaderin elleri değdi kaç şarkı sükut etti.
Öyle bir kalem çizdi ki yüzünü,
Giden günlerin peşinden koştun.
Delik deşik çoğalan hayallerle büyüdün,
Aşk belki çok uzaktı dedin...

Bitmez sandın bu hikayenin sonu mutlu.
Beklediğin yazlar çok yakındı oysa.
Öyle çaresizce hıçkırıklarını yutmana gerek yoktu.
Öyle boyun büküp bakmana.
Oyuncakların bırak olmasın.
Güzellğin gözlerinde kalsın.
Sen yarsın Canan’sın.

Seni arayan çirkinliği sende bıraksın
Acılarına gül de geç yalnız kalmazsın.
Umutların çocuklar da kalmasın..

Bu hayatta belki demek için değil.
İyi ki var demek için yaşamalısın.
Çünkü sen yarsın Canansın…

HALAMA SEVGİLERİMLE....