zehir zemberek gelir özlem
kanatsız melek çığlığıdır şehir
kabını terketmiş türküler mezarlığı
hep aynı boşluğu kovalar durur dil
her gittiğinde


karıştı yine hesap
kaç gün, sobelemiş ardındaki ayı muamma
kırkından sonra alışırmış insan
gömdüğünden umut kesmeyi
anlarmış dolmaz boş bardak geri
yuttuğu tozu inkâr etmezse amma ayna

pedallarsın sonra olabildiğince
sürer gider hayat yine delice
sürünür durur peşinde gölgesiz harfler
gözlerini kapasan da
bırakmaz yakanı
derin "ah"lardan gebe yakamozlar
zehirdir, zemberek
dudaklar dile değince


telkini sevmez zaman
yalancı memelerse bir yere kadar
öğrenirsin
her kent kendini kandıranı başına taç eder
kader dediğin zâten, yaralar

hep üşütür bu mevsim
üşür, ince giyinmiş özlem
sen yorgana gömüldükçe
daha da sağır eder
melekler
melekler...


bâzen tadını imbiğinde bırakır hayat
koyu düşer izi koynuna
kimse hatırlamaz hatırâları unutulacak olsa
daraltır bunaltır pusarsın
laf olsun diye sevmez insan
bilakis bâzen laf olmasın diye susarsın!




ToprağınSesi











.