Bu denli açmamam lazım dı yüreğimi ...

Işıklarımı kapatıp, çocukluk masallarımda yaşamalıydım .
Yine misket’ler biriktirmeliydim avuçlarımda,
şeytan uçurtmaları mı salıvermeliydim ,
içimin maviliğine ...
Düşe kalka izin vermeliydim dizlerimin kanayıp,
beni büyütmesine ...
Kendimi aramamalıydım ,
sende bıraktığım kendim de ...
Sevmemeliydim aslında seni ...
Açmamam lazım dı kapalı yüreğimi ...

Ayaklarını sürüyerek mi geldin de Sevgili ?
Ki ayrılığı bu denli erken mi ömrüme iliştirip de gitmekti,
hayatın içinde kaybolan bana gelişin ?
İçinde kimi getirdin de ;
böyle alel aceleydi gidişin ?
Ben yokum biliyorum ...
Görmemeliydim aslında seni ...
Açmamam lazım dı kilitli yüreğimi ...

Yaşanılır kılmak adına bu şehre düşen yağmur gibisin şimdiler de,
ıslanırsam özlerim ,
üşürüm,
saklanırsam donarım,
ağlarım kurak kalışıma ...
Susarım sana ,
suskunluğumdan bir çocuk peydahlanır,
eli yüzü kirli , yüreği alev alev ...
Sen iyisi mi bilme Sevgili ...
Artık sesime sen düşme ...
Duymamalıydım aslın da seni ...
Açmamam lazım dı, sevgi ye kapanmış yüreğimi ...

Kulak vermeliydim içimin iç sesine ...
Bende kalıcı olamadığını anlamalıydım ...
Üşütmez din karşında iken ;
sen bende sen kalacağını bana hissettirseydin ...
Tüm aydınlıklara küskünüm ,
gittiğini karanlıklar’la gizledikleri için ...
Ayrılığa yerleşik bu ’’Aşkın’’,
kalbim de yer etmesine izin vermemeliydim ...
Gelmemeliydin aslında bana ...
Açmamalıydım,
bir ayrılığı daha kaldıramayacak olan yüreğimi ...
Sevmemeliydim aslında seni ...
Seni sevmemeliydim ...