Kazanmaya başladığım ne varsa;
benim edemeden elimden aldılar ,
ve ben kaybettim ...
İlk önce kendimden başladım yitirmeye,
Sonra ;
sonra sen diye adlandırdığım ,
biriktirip kimselere göstermediğim her şeyi ,
Yani yüreğimdekileri ,
yani gözkapaklarımın altına kilitlediklerimi ,
yani hayallerimi ...

Bir kaç adım öteye gidiyorduk ki ;
ensemizden tutulduk , ve koşar adım yığılıp kaldık ortalığa;
En sonunda bizde ayrılığa yakalandık ...
Helal olsun bize .!
İşin aslı en çok’ta bana .!
Neden mi ?
Ben kendim istedim ki ;
Bir kişilik duygulara , iki kişi inanarak ...
Karşılığı olmayana,
Ödeme yaparak ...
Bir insan kendinin acımasız katili olur mu acaba ?

Evet .!
Bak ve gör ;
Oluyormuş işte. !
Eli kanlı seri katilim benim .!
Sevgilim ...
Ve bazen kabuk bağlamış yara’ları ilede konuşur olurmuş insan ,
hayat hiç esmedi saçlarıma ,
yaşatmadı hazan’lardan fırsat bulup ta Nisan’ı ...
Ve şimdi sessiz susmalara yüz tutmuşken ömrüm ,
ve son demi ...

Şairinde dediği gibi ;
’’Mavinin kıyısında köhne bir limandık biz
ve o beklediğimiz gemiler hiç gelmedi’’ ...

Belki biraz’dan dışarı çıkarım ,
Sıkı sıkı’ya giyindim çıplak vücuduma son sözlerini ...
Kuru bir hoşçakal’a sığdırıp ,
Gözlerimi sırılsıklam ıslatarak gidişini de ;
Ömrüme örttüm ...
Ben en çok sevdiğim yalanları söylüyorum şimdi yine kendi kendime ,
Oda sevdi diyorum ...
Hemde öyle böyle değil,
beni çok sevdi , diye ...
Oysa sen hiç mi hiç demedin ,
Biliyormusun ?
Diyemedin ...
Sadece kendi söylediklerimin , kendi kulaklarıma tekrarıydı bu duyduklarım ...

Hadi şimdi bu yalana beraber inanalım mı sevgili ...?
Ben aslında en çok’ta bizi sevmiştim ...
Biz’i ...