Geçmişten geçmeyen bir geçmemiş ile geçiyorum sensizlikten;
Y/aralı bakışların bağrına saplanmış koyu hicran gibi sözlerim...
Biraz yitik cümleler ile kuşatıyorum devrilmiş aşk’ı üzerini.
Devrik cümlelere musalla yaparak...
filizleniyorum yaprak... yaprak... yaralarıma..
Ardım sus içinde.., içimde bir sus..
Dudakları, gönlümün alnına değen cümleler kanatıyor sol’umu
En helalinden kanıyorum aşk’a:
Zam/anı geldi galiba..
Gitmeliyim senden..
İçimde ki içinden...
Gitmeye kurulmalı yalnızlık bulaşmış takatim
Adımlarımın dermansızlığından geçiyor sızılar
Yüreğimin dizleri kanamalı..../
Boğazımda düğümü nefesimi sıkan bir hıçkırık..;
Kırık sol yanım ve baktığım senli tüm aynalar.
Zannedersem adına yeni başlangıçlar koyuyorum...,
Kırlangıç ülkesine göç bakışlı; Yeni başlangıçlar...
Uçuyorum ruhum bir yastının uzunca okunan ezan’ı eşliğinde
Sabahına ezan ile sela arasına yetişmez belki sensizliğim
Öfkeli bakıyorum şehre..
Biraz öfkeli geçiyor rüzgar kirpiklerim den.
Geceye düşüyorum..
Bir kalabalığın içinde,
suret suret sure’leniyor ayetler ile bendim.
Sonra seni görüyorum her baktığım canlının yüzünde
Yüzün yüzüme değiyor her bir yerde
Acıya kesiliyor bileklerim...Acıya...acıya...
’’acıya’’...
Kan kusan sancıların mahsulünden topluyorum
Esved bakışlarımın dehlizinden yükselen vaveylaları
Bakma sen acılarıma, sana benzeyişlerini aldırma..!
Alkış tutunulmadan izlenilmesi gereken bir sahnede
Ölümlüyü oynayan aşk’ım ben...!
Çığlıklarını duya biliyormusun rölümün
Biraz ölüme benzese de, ölse de ilk nefes de
Dirilmeler düşmüş gönlümün kafesine...
Aşk belkide böyle bir şeydi değil mi?
Ölüp ölüp dirilmeler şehr-i
Adım ismi okunamayan kayıp bir şehir limanı.
Adın içimde her gün yeni bir isim ile uyanan cenin
Ölü sabahların kefenli gecelerinden ses ettim sadece sana
Bana biz olamayan bendeki b/ize....

Serdar Özyanız