yoksun işte!
martı çığlıklarıyla
vapurlar gelip geçiyor içimden,
gel-gitler ezberliyorum marmara kıyılarında
iyot kokulu yalnızlıklar yaşıyorum bu kentte.
sorsan adı koca istanbuldur
oysa benim gidecek hiçbir yerim yok bu kentte.

onca kalabalıklar anlamını yitiriyor
bu kadar sensizlik doluyken her yer,
güvercinler havalanıyor eminönüden
ben ayaklarında sana şiirler gönderiyorum
belki olurda konarlar pencerene diye.

çocukluğumu anımsıyorum kaldırım taşlarında her seferinde
birdirbirler , seksekler oynuyorum içimden, sokaktaki çocuklarla
ki , avuntusuz o çocuk yaşıyor biliyorum hala içimde
hiç büyümemiş , yüzü kir pasak içinde.
annem düşüyor aklıma sonra,
utanmıyorum , ağlıyorum çocuklar içinde
sende gittin ya annem gibi
Öksüzüm şimdi bu kentte .

bir türkü takılp kalıyor dilime
ama ben ıslık makamından daha iyi okuyorum.
elllerim cebimde ,
nereye olduğunu bilmeden gidiyorum
çıkmaz sokaklar satın alıyorum artık beş para vermeden,
zaten , zatenn !!! içinden çıkılacağı kalmadı bu şehri istanbulun .

marmara rüzgarlarına fısıldıyorum yalnızlığımı , öksüzlüğümü
duyuyorsan eğer , ses ver ,dalga olup serilivereyim ayakuçlarına
yakamozlar ısmarlayayım en güzelinden ,
cebimde yok ama olsun bonkörüm bugün
dönersen , söz sana yıldızları toplayacağım gökyüzünden
samanyolunu sereceğim ayaklarına gelişini kutlamak için
sen ! sen yinede güneş doğmadan gel.
tut elimden , tanımıyorum bu şehri
kaybolup gitmeden , ben henüz daha sen iken gelll...