Sevdiğinin çıktığı varsa eğer delirirsin.
Aşkını anlatmak istersin tüm dünyaya.
Ama olmaz.
Gelmez bir türlü.
Sevdiğini bırakıp senin olmazya hani,
Sende çıldırır hüsrana uğrarsın.
Kendine gelemezsin birtürlü.
İçkilerle dost; tütünlerle arkadaş olursun.
Senin olmayacağını bile bile…


Her gece yalvarırsın Allah’a.
Gece demez; gündüz demez dualar edersin.
O da olmayınca hiç durmaksızın içersin.
Bir faydası olmasa bile kaderine küsersin.
Yalnızlığı kendine dost edinirsin.
Her gece içip çıldırırsın.
Faydasız olduğunu bile bile…


Hani ağlayarak müzik dinlersin ya.
Hani bir elinde sevdiğinin fotoğrafı,
Diğer elinde hüzün dolu geçmişin olur ya.
Dayanamazsın bir türlü.
Her gece ağlar ve ‘’Elbet gelecek.’’ dersin.
Ama gelmez işte.
Senin olmaz.
‘’Çaresi yok!’’ dersin ve her zaman olduğu gibi yine içersin.
Gelmeyeceğini bile bile ümitle beklersin.


İşte benimkisi böyle bir sevgi.
Sonu hep acıyla bitiyor!
‘’Gelir.’’ diyorum ama gelmiyor.
‘’Sever.’’ desem bile biliyorum ki sevmiyor.
Sevmeyecekte zaten.
Gelmeyecek.
Buna rağmen ben onu hep sevip bekleyeceğim.
Gelmeyeceğini, sevmeyeceğini bile bile…


Hiç dinlemediğin şarkıları dinlersin.
Sana bakmasa bile; gözlerine bakarsın bin bir umutla.
Sonunda anlatırsın işte.
Anlatırsın tüm gerçekleri.
Sonunda yine üzülürsün; kendine gelemezsin ya hani.
İşte o an ‘’Ölüyorum!’’ dersin.
Bir elindesilahı diğer elinde sevdiğinin fotoğrafını tutarsın.
‘’Sık.’’dese sıkarsın, hemde hiç düşünmeden.
Çözümün bu olmadığını bile bile kendini öldürürsün.
Sonunda yine kaybeden sen olursun.
Hiç düşünmeden yok olur; dünyanı karartırsın.
İşte benimkisi böyle bir sevgi.
Böyle bir sevgi. . .



06.03.2010 NEVZAT
ŞİMŞEK