Şu fani dünyaya geldim geleli;
Gülmek nedir bilmedim.
Kalbimi söküp sana verdim verili;
Adam gibi sevilmedim!

Küstüm yalan dolu hayata.
Eşe, dosta, en yakın arkadaşıma...
Küstüm sana hatta kendime bile.
Sen küstürdün beni kına yaksana!

Ağlattın beni hiç güldürmedin.
‘’Bırak beni ver kalbimi.’’ Dedim.
Yine yaptın yapacağını.
Beni benden ettin.

Yaralı kalbim yıllar sonra başkası için atar oldu.
Onda da rahat bırakmadın.
Hep acı hep keder.
Ahh zalim ahh! Bir kere rahat durmadın.

Ne vardı sanki rahat bırakmayacak?
Bırak madem sevmedin gideyim.
Maksadın ne bilmiyorum ki.
Rahat bırak yalvarırım artık bende güleyim.

Her şeye küser oldum sayende.
Anama, babama, kardeşlerime hatta kendi varlığıma bile…
Hayattan zevk alamıyorum artık.
Kendimi toplamam için izin vermiyorsun ki.

Aradığım Nevzat bu değildi aslında.
Kendi gibi olsa yeterdi bile.
Onu kendinden ettin sen.
Yaktın Aşık Şair’i bile bile…

30.07.2013
NEVZAT
ŞİMŞEK