Her sabah üzerime arsızca doğan güne
Görevini yapmayan kıvrımına tüllerin
Bakmadan şem-i ömrün titreyip söndüğüne
Yastığımın üstüne dökülen kâküllerin
Bunaltıcı sabahın balkırına kırgınım
Umudu dünden yiyen her yarına kırgınım.

Gün doğarken yuvada ötüşürken serçeler
Yerden ölüm toplayıp haykıran sözlerime
Bileğimi sıkarken demirden kelepçeler
Güzelliği hoşluğu görmeyen gözlerime
Rutubetten sızlayan bu bedene kırgınım
Öfkelere düşüren her nedene kırgınım.

Aklına düştüğünde seccadeye uzanıp
Allah deyip her gece gün boyu unutana
Yaptıkları sonunda yanında kalır sanıp
Hakkımı ekmeğimi yan cebinde tutana
Huzur içinde yatan riyakâra kırgınım
Beni böyle söyleten hükümdara kırgınım.

Hicabından arından kızarırken kâğıtlar
Harflerden hiç korkmadan dedikodu yazana
Elindeki çakıyla çalışan aklı kıtlar
Üşenip yorulmadan çukurumu kazana
Menfaat için gelen hainlere kırgınım
Beni sırtımdan vuran lâinlere kırgınım.

Ben griyi yaşarken onlar neden renk renkler
Yıllarca okşadığım çiçekler de düşmanım
Mağlubiyetle bitti geçirdiğim tüm cenkler
Derin çizikle doldu yüzüm, alnım her yanım
Üç elmayla son bulan öykülere kırgınım
Fıkır fıkır oynatan türkülere kırgınım.

Neden çabuk söndü ki benim hayat kandilim?
Gece şehirden vuran ışıklara kırgınım
Neden şiir okumaz diken olası dilim?
Şaire, ozanlara, âşıklara kırgınım.
Kırgınım oğluma da kızıma da kırgınım
Günahsa da kabulüm yazıma da kırgınım.