Yalnız kahkahalarını paylaşırlar
Mutluluk çanları çaldığında sokakların
Kimi alev dudaklı kadınlar
Kimi kont giysili baylar
Yanlarından geçerken sefil giysili ruhlar,
Sanki buz dağına çarpmış gibi olurlar !…

Yüreklerinde pıhtılaşır çaresiz çaresizlikleri
Hepsi de sokak dünyasının kanserli çiçekleri
Son barınak bilmişlerdir kendilerine öteden beri
Koca kentlerin en yaşamsız üvey köşelerini
Yorgan yerine üstüne bir kaç gazete parçası
Ve yere de taş bir döşek serdi mi,
Bunlardan ibarettir onların tüm servetleri !…

Yaşadıkları HİÇ’liklerden bir türlü kurtulamamışlar
Mazi de ki girdaplarını kimseye inandıramamışlar
Hep bir peşin yargıyla itilip kakılmışlar
Canlarını kucaklayan tek dost olmuşlar;
Dilden yoksun, ama sevgi zengini vefalı kaldırımlar…

Koca kentlerin süslü vitrinlerinden
Mutluluk düşmemiş bir nebzecik olsun paylarına
Ak düşleri hep tok tutmuş kaldırım çiçeklerini acıktıklarında
Ruhları ölümüne bir anne şefkati sayıklar
Tanrısız sokakların sevgisiz çocukları,
Ölüme bir kurtuluş umudu gibi bakar
Ve kalabalıklar da hep ÖTEKİLEŞEREK yaşarlar !…

Pusudayken talihsizlik, kar, tipi ve ayaz,
Ecel sirenleri onların peşini asla bırakmaz
Doğanın amansız saldırıları bazen onları isabet almaz,
Bir hedeften, başka bir hedefe bazen tesadüfen kaçar
Ve ölüm umut olup doğadan önce onlara kapılarını çalar
Zaten “YOK” sayıldıkları için arkalarından ağlayanlarını olmaz,
Öldükten sonra da hiç bir sokakta onların gölgeleri dahi kalmaz !…

Özü taş olsa da kaldırımların o sert yapısı
Yumuşacık bir yürek gibi yansır sokak insanlarına
Taş bile eğer kimsesizlere sıcak bir yuva olabiliyorsa
Esirgememeliyiz asla !
“BİR YUDUM SEVGİ’ yi” sokak insanlarına...

Yoğurur hesapta yokken kaldırımlar bazen de;
Yaşama hazırlar sokaklar, kimi sokak çocuğunu,
Uyandırabilir bakarsın içlerinden birinin sürgün ruhunu
Kamçılar damarlarından taşan sonsuz yoksulluğunu
Kaldırımların bulaştırdığı O İBRETLİK MUTLULUK SUSUZLUĞU !...

Onlar tesadüflerin yaşattığı adeta birer NAZAR BONCUĞU !
Etrafı ölümlerle çevrili bir son durağa emanet bırakılan,
Ve haddini aşan bir mecburiyet yüzünden öylece üryan unutulan,
Onlar ki, kanunsuz sokakların TALİHSİZ ÇOCUĞU !
Bahtsızlığın şekle bürünmüş capcanlı yolcusu...

Çıplak sevgisizliklerle sokaklara bırakılırken
Kısmet olmamış onlara baştan beri,
Yüreklerine yüklemek bir lokmacık sıcak duygu
Sevgi sağanağına bandırmış olursunuz oysa siz,
Nokta kadar bir tebessümünüzle bile doğrusu,
Sokak insanlarının sevgisizlikten o tam takır bırakılan ruhunu !...

KALDIRIMLARIN GÖZYAŞIDIR HER SOKAK ÇOCUĞU !
Hem anasız, hem babasız evler çoğaldıkça
Onlar yaşamın ne ilki olacaktır, ne de sonuncusu
Uzatın, durmayın uzatın !..
Şefkat duygularınızın karşılıksız veren o iki kolunu,
Sanmasınlar AĞLAMANIN bir yaşam BİÇİMİ olduğunu !
Sanmasınlar kimsesizliğin bir KADER olduğunu !...



İ.Hakkı Gürcanok
(İzmit/Kandıra)