Ben hep sana gelirken
Sen benden gitmiş gibiydin sevgilim
Yüreğimi kaburgamın altından çıkartıp
Ayaklarının önüne sermekti tek niyetim
Aclarına dokunmadan
Acılarını sahiplenmekti
Gözlerinin deltasından öpmek isterken ben
Gözlerimin denizinde boğuldum sevgilim
Bir cellat gibi yüreğimden vururken sen
Yüreğim senin uğrunda
Yavru bir ceylan gibi çırpınıyordu
Ben hep sana gelirken
Sen benden gitmiş gibiydin sevgilim
Yokluğun bir kurşun gibi
Geceyi yararak saplanıyordu soluma
Bir yıldız göğe kurduğu dar ağacında idam ediyordu kendini
Ve bir yavru serçe kanat çırpıyordu özgürlüğe
Sonra vuruluyordu gecenin tan yerinden toprağın çıplak bedenine düşerek
İşte bende böyle vuruldum yokluğunda sevgilim
Bende böyle düştüm toprağın buz gibi tenine
Bende böyle sarıldım yalnızlığımın mezar taşlarına
Ve bende böyle mutsuzluğun siren sesleri arasında uğurladın kendimi
Ben hep sana gelirken
Sen benden gitmiş gibiydin sevgilim
Bir akşam üstü
Radyoda çalan bir ezgide düştün dilime sevgilim
Yalnızlığımı yokluğuna bölercesine
Kimliksiz aşk’lara şarkılar mırıldanıp
İllegal gülüşler serpiştiriyordun
Sensizliğimin bekasından kurşunlayarak beni
Ben hep sana gelirken
Sen benden gitmiş gibiydin sevgilim
Sende kendimi gördüğüm bir anda
Bir anda sende varmışım gibi yaşadım
Öyle alışmıştım ki sana
Ben her gece sende kalıyordum
Sen beni bir gece kendinde bile misafir edemiyordun
Yokluğunda koca şehir üstüme yıkılıyordu sanki
Sanki bu koca şehir beni istemiyordu
Ben hep sana gelirken
Sen benden gitmiş gibiydin sevgilim
Bir bilsen senin için ne çok kendimden gittiğimi
Bir bilsen bir çaresizliğime seninle nasıl yenik düştüğümü
Ve bir bilsen kaç elim alem türküsünü ağzımda geveleyip
Yalnızlığımın zulmüne özlemlerimi tutsak etmeden
Mutluluğumu idam ettiğimi
Ben senin yokluğunda
Kendimi kendimde kurşuna dizdim sevgilim
Ben hep sana gelirken
Sen bende gitmiş gibiydin sevgilim
Sana yemin ederim ki
Ben cehennemde yaşasamda
Senin gözlerinin cennetinde yaşıyormuşum gibi
Hiç acı duymadan yaşıyacağım sevgilim

İbrahim DALKILIÇ