Şimdi ne değiştiyse,
Onlar beni bitirdiler,
Öldüler her seferinde.
Yenir miydi ekmek gibi?
Bitince alabilir misin yenisini?
10.45 vapuru gibi,
Bilir misin ne zaman geleceğini?
Bir an parlayan bir umut bu,
Haziran ayında ortanca,
Gülümsemesi, çekip gitmesi...
Bilir misin nasıl biteceğini?

Ömrümce neden kaçtıysam,
Onlar beni bitirdiler,
Daha da yerleştiler her seferinde.
Nefes gibi o, umut...
Var oldukça duyuyor, gittikçe ölüyorum.
Hiç görmüş müydün bunun gibisini?
Böyle uzun yolda giden,
İlk adımında elde bir rüzgâr,
Ve bir toprak parçası kalmış birisini...

Beklediğim ne varsa,
Onlar beni bitirdiler,
Yaşanamayan her seferinde.
Uçsun bırak içimdeki tüm kuşlar,
Benim de tutunacak umutlarım var.
Düştüler rüyalarımdan bir bir,
Yıktılar beni zamanla.
Sen nasıl da gerçek,
Hayat nasıl da bonkördü oysa.

Şimdi neye üzülüyorsam,
Onlar beni bitirdiler,
İçime işlediler her seferinde.
Güneşle dolardı yalanlarımız,
Söyleyecek daha güzel sözlerin olsa.
Haklıydın, mutluydun...
Öyle olduğunu sanıyordun.
Bilmediğin yollara girmek için geç,
Kaybetmek için fazla korkaktın, belki…


Kaybettiğim neler varsa,
Onlar beni bitirdiler,
Benimle geldiler her seferinde.
Zorsun benim için, çok zor...
Çok uzun bir yolsun.
Başlarım adımlarımı atmaya,
Ama elimde kalan bir rüzgâr,
Ve sadece bir toprak parçası...