Güneşin yağmalandığına şahit olacak kadar yakındık hırsızlara
Ve katillere
Yıldızları vuracak kadar dönmüştü gözleri



Her gece yıldızlar kanarken vurulduğu yerinden
Yazılır en güzel şiirler
Yıldızlar kanar, yeryüzüne düşer parlaklıkları
Yıldızlar vurulur, ay’ın yüzü asılır
Gün geceden alır karanlığını
Yeryüzü kararmaya devam eder, akşama kadar

Barut kokulu sokakları
Anne yürekli kaldırımları var bu şehrin
Hepimiz kimsesiziz
Sokaktaki karton evlerde oturanlar kadar
Dilenciler kadar
Allah’tan başka kimsemiz yok

Bu kimsesizlik genlerimizden geliyor
Öldürmeyi öğrendiğimizden beri sevgisiziz
Katili olduktan sonra şehrin ışıklarının
Sevmek ilaç olmaz evlere ve ocaklara

Aklın ve yüreğin almadığı her türden acıyı yaşarken
Allah’tan başkasına sığınamayız
Ya sabır, ya selamet

İlk katili kim buldu?
Yakalandığından beri suçlular; gözlerimize suç gölgesi düşüyor
Ve korkulu rüyalar
Sabaha kadar sürüyor

Saatleri kim icat etti?
Bekledikçe geç kalıyoruz yaşamaya
Nefretin içinde katı bir sevgi
Nefreti doğurmuş

Annemin birinci evladı
Senin sonuncu sevgilin
Benim hiçbir şeyim olamayan biriyim
İyiyim daha çok uyuduğumdan beri
Ve uyuştuğumdan bu yana daha az düşünüyorum

Düşünmek suçsa
Biz günahkârlar ülkesinde başı çekiyoruz
Zebaniler cehennemi beklemeden gelmişler bizi bulmaya
Rahatsız olduğumuz şeylere biraz yakınız
Kendi şehrimizde üvey evlatlarız
Asıl sahipleri terk ettiğinden beri

Yüreğimdeki ateşle büyüyorum
Büyümeme izin vermiyor her yanımı saran korlar
Büyümeye çalıştıkça eksiliyorum dört bir yanımdan
Beden: dört yanı ateşlerle kaplı
Üzeri: yıldızlarla dolu ruh parçası



Tenime değen her ateş günahkâr
Yaklaşan her kimse yanar
Avuç içlerimdeki su yetmez dindirmeye bu eziyeti
Dinmeyecek kadar küçüğüm
Büyümeyecek kadar dalgayım
Gidecek kadar uzağım

Ve yakınım kendime, yanacak kadar

Ateş: yıldızları gördüğünden beri şüpheli kendinden
Ben: vurulan yıldızları gördüğümden beri, utanıyorum kendimden



Yirmi Yedi Haziran İki Bin On Üç 16 50
Nevin Akbulut